Sen Şiiri - Rifat Kurtoğlu

Kafa tutan kimdi geçen yıllara,
Ne çabucak unutmuşsun dünü sen?
Nasıl da benzedin böyle ellere,
“Hiç ayrılık yok” diyordun hani sen?

Gecelerde umut umut yeşerip,
Gündüzleri sokakları şaşırıp,
Dakikaya üç beş mısra düşürüp,
Sene gibi yaşadın mı günü sen?

Gözlerimi asla uyku tutmuyor,
Hayallerin beni tatmin etmiyor,
Kelimeler ifadeye yetmiyor,
Anlamazsın bilemezsin bunu sen.

Kahpe felek mahkum etmiş elimi,
Bundan arıyorum belki ölümü,
Bir ben bir de Allah bilir halimi,
Dağ başında taş mı sandın beni sen?

Ne benzerin vardır ne de bir eşin,
Sen misin ışığı ayın, güneşin?
Bilmem aynalarla nedir ki işin?
Gel kendini bir de bende tanı sen?

KURTOĞLU’M ne olur insafa gelsen,
Hayat “sevgi” demek ah bunu bilsen,
Vallahi sevdiğim yerimde olsan,
Benden yaman sever idin seni sen

11-Haziran–2004-Cuma