Sen Şiiri - Penaber Bahoz

Gözlerinin içine her baktığımda
Bambaşka bir dünyada,
Mutlu bir bülbül olurum.
Dertsiz, tasasız, özgür…

Saatlerce gökyüzünde dolaşırım
Yanı başımda aniden beliren bir melekle.
Derken yüzüme bir esinti çarpar,
Bir esinti ki;
İçime işleyen
Bir esinti ki;
Yüreğimi ferahlatan.
Yüzüne bakmadan meleğe sorarım
Nedir bu? Diye.
‘’Bu Onun saçları’’ diye cevap verir.

Şaşkın ve heyecanlı bir şekilde
Yeryüzüne inmeye başlarım.
Aşağılara indikçe;
Rengârenk çiçeklere sahip bahçeyi
Daha iyi görür ve sevinçle oraya yönelirim.

Yüreğim beni çiçeklerin en güzeline götürür.
Çiçeğin kokusu ve güzelliği başımı döndürür.
Türküler, şarkılar, şiirler okurum
Umutla, aşkla.
Yüzüne bakmadan meleğe sorarım
Nedir bu? Diye.
‘’Bu Onun kokusu ve güzelliği’’ der.

Gözlerinin büyüsüyle tekrar gökyüzüne dönerim.
Bu sefer daha yükseklere,
En yükseklere;

Birden yağmur yağmaya başlar
Ve toprakla buluşmayı umut eden
Bir yağmur damlası olurum.
Aşağılara doğru süzülürüm
Umutla, aşkla...

Zaman geçtikçe;
Toprak kokusunu daha iyi hissederim.
Tam toprağa düşerken
Yağmur sona erer
Ve yanı başımda bir gökkuşağı belirir.
Yüzüne bakmadan meleğe sorarım
Nedir bu? Diye.
‘’Bu Onun saflığı ve sadakati’’ der.

Yine şaşkın, heyecanla,
Umutla, aşkla
Meleğe doğru döner,
Yüzüne bakarım bu sefer;
Ve anlarım ki
Melek Sen’sin…