Sen Şiiri - Halil Gürkan

Gönül mevsiminin kara kışında,
Üstüme yıkılan yapı oldun sen.
Doldurup içtiğim on beş yaşında,
Hüzün şarabının küpü oldun sen.

Doğrularcasına bütün falları,
Kapattın kalbine çıkan yolları,
Aşk denen ağaçtan körpe dalları,
Budayan baltanın sapı oldun sen.

Tertemiz bir aşktı, riya kattığın,
Çıkarın uğruna çekip sattığın,
Müebbete mahkum edip attığın,
Sevda zindanına kapı oldun sen.

Yıllarca katlanıp, çektim kahrını,
İçirdin durmadan hasret zehrini,
Dondurdun sıcacık duygu nehrini,
Yaz günü savrulan tipi oldun sen.

Hicranla kalbimi bir ateş aldı,
Yıldızlar yanında kıvılcım kaldı,
Katlimin fermanı sonunda geldi,
İdam sehpasının ipi oldun sen.

Halil der,fikrinin üzeri örtük,
Onur çuvalının tabanı yırtık,
Küçüldün gözümde, küçüldün artık,
Tükenen aşkımın çöpü oldun sen.