Sen Şiiri - Levent Bal

Sen yangınımın en son evresi
solmuşluğumun suyu güneşi,
tükenmişliğe yeni bir anlamsın...

Doyuramadığım susamışlığın... sevgiye...
ve hep gidiyorum dediğinde arkandan bakışımsın..

seni neye benzetsem bilmiyorum;
iyi kötü hep sende bi tamam,
erkenden uyanışlarımın filizi
ve uyanamayışlarımın geçe kalan fotosentezi...

sıkışmışlıkla kalbinin dehlizinde
en derinlerdeki grizu patlamaları,
gömen beni yalnızlıklara.

sen yalanım yalanı tanıtanım
sen bıkkınlıkla yüzyüze bırakanım
ve sırıtmalarım ağlayışlarıma...

sen dilime söz aşıma tuz
telvem fincanımda...

sen hiç çözülemeyecek denklemim
eşitlenemiyecek eşitliklerim
eksiklerimi bile yok saydığım toplamlarımda...

sen bahar,yaz,ışık,toprak,tohum
sen henüz yere düşmemiş yağmur damlası
ve hayretle baktığım anlamaya çalıştığım doğaya has binlerce varoluş
Allah'a bağlandığım...

sen kimden peydahladığımı bilmediğim kördüğümüm
binlerce düğüm atılmış telaşlarım kaçışında; ardından koşamamaya...

elimde şişeyle şiir yazmalarım
ve haram etmelerim yazdıklarıma,
mürekkebini kalemimin

sen Mudanya'da yıldız tepede denıze vuran yakamoz
bozulmayan sülüet kabaran,köpüren,azgınlaşan suda.
ve yollarında Uludağ'ın nara atışlarım.

anladığım tekşey benim olmayışın
ve ayaza vuruşun tüm çiçeklerimi.

sen senli dünyamda herneysen,
Herşeyim/sen,
ben neyim? ? ?

Levent Bal
04.08.2007 (05:08)
Cumartesi