Sen Şiiri - Handan Koca

Bir zamanlar sen vardın anne.
Aldığın nefes bile buram buram mis kokar,
Gözlerin sevgiyle bakardı.
Kimse bana senin gibi bakmadı anne.
Kimse içimi okumadı bir demde.
Bir zamanlar sen vardın anne.
Hastalığımda yanı başımdaydın.
Derdime ortak, sıkıntımı paylaşırdın.
Bir zamanlar sen vardın anne,
Keşke keşke hep benimle olsaydın.

Sen hastalandın anne.
Sen gidecektin.
Ve beni sensizliğe hazırlıyordun.
Her nefes alışında korkardım.
Acaba kaç defa daha nefes alacaktık beraber.
Kaç defa hissedecektim seni.
Sana her sarılışımda doymak istiyordum.
Öperken bir daha öpüyordum.
Sana sıkı sıkı sarılıyordum gitme diye.
Dualar ediyordum yanımda olman için,
Geceleri ağlıyordum seni üzmemek için,
Oysa yüreğim öyle kanıyordu ki anne.
Kalp atışlarını duymamak için kulaklarımı kapatıyordum.
Sen hastaydın ve gidecektin biliyordum.

Sen gittin.
Ben, yetim ve yitik halimle her yerde seni aradım.
Sen gittin.
Ve benim bütün cümlelerim yarım kaldı.
Bütün hayallerimi erteledim anne.
Bütün umutlarımı mezarının üzerine serptiler,
Toprak niyetine.
Sen gittin.
Ben eksildim anne.
Kimseye başımı okşatmadım.
Kimseye öptürmedim yanaklarımdan.
Kimseye söylemedim gittiğini.
Arkadaşlarıma söyleyemedim anne,
Annem gitti o yok diyemedim.
Kanıyordum her deyişimde.
Kimseye yokluğunu hissettirmedim.
Çok sevdiğin koltuğuna kimseyi oturtmadım.
Çiçeklerini suladım onları soldurmadım.
İzlerin olan her yerde sen diye ibadet ettim anne.
Bazı geceler sıçrayarak uyanıyorum.
Gidişini görüyorum yine,
Pencerelerime vuruyorum kendimi,
Son kez onlar gördü seni giderken.
Pencerelerim de tutuştu yandı sensizlikten anne.
Sanma pes ettim,
Mahşer günü herkes kendi derdindeyken
Ben her yerde seni arayacağım.
Hani bana öğrettiğin iki kelime vardı,
Sürekli söylüyorum.
Gözlerimden akıyorlar dudaklarımdan değil.
Yağmurlarla ağlıyoruz artık sana.
Bütün şehir o iki kelimeyi söylüyoruz.
Çok uzakta olsan bile hiç unutma.
Yine kelimelerimi söylüyorum sana.
Gecenin bu saatinde,
Bana öğrettiğin iki kelime,
Seni seviyorum anne.
Seni seviyorum anne.