Sen Şiiri - Erhan Turan

Sen baharın ete kemiğe bürünmüş hâliydin,
Çetin kışlardan sonra gelen...
Kavurucu sıcak yazlara girerken,
İçimi serinleten sam yeli rüzgârları...
Kan pompalamaktan başka işe yaramayan,
Kalbime ruhtun sen...
Sen yatalak hastanın,
Acılar içinde beklediği sabahtın,
Güneşin ışıltılı aydınlığıyla gelen...
Özgürlüğü kazanmış mahkûma,
Bir türlü gelmeyen sabahtın,
Özlemler içinde hasretle beklenen...
Kavuşmalara sevgiyle açılan kucaktın sen...
Sen korkutucu yalnızlıklarımda cesaret,
İçimde patlamaya ramak kalmış keşkelerime sırdaş,
Geçmeyen soğuk gecelerimde yoldaş,
Ölümün kıyısında dolaşan hayallerime tutunduğum daldın.
Her karamsarlığımda,
İçime çektiğim serin havaydın sen...
Sen umutla geceye gözlerimi yummama sebep,
Neşeyle sabaha uyanan merhabamdın,
İçime huzur enjekte eden gülüşünle...
Mutlulukla etrafa saçtığım gülücüklerim,

Sokaklara neşe katan çocukların,
Dinmeyen seslerinin saflığıydın,
Masumiyetin bendeki adıydın sen...
Sen çağlayan gibi coşarak akan ırmaktın,
Yangına esir düşmüş ormanlara doğru yol alan...
Susuzluktan çoraklaşmış topraklara,
İnatla direnen papatya,
Sıcaklardan kavrulmuş toprağın,
Hasretle beklediği yağmur...
Ve o yağmurdan sonraki toprak kokusu,
Güneşe sevdalı kardelen çiçeğiydin sen...
Sen söyleyemediğim şarkılarım,
Bitiremediğim şiirim,
Yarım kalan romanımdın,
Sonu kavuşmayla biten...
Mısraların arasına gizlenmiş gizli öznem,
En güzel cümlelere anlam katan sıfattın sen...
Sen nefestin, havaydın,
Ciğerlerimin canlı kalmasını sağlayan...
Kan ter içinde kalktığım gecelerde su,
Gözlerimin karanlığına ışık,
Durmadan umuda yürüyen ayaklarıma dermandın,
Yıkılmadan dimdik ayakta durmamı sağlayan...
Sen bendin, seninle hayata başlayan,
Seninle hayatı son bulan ben...