Sen! Şiiri - Hasan Taner

Sen!
yitik sen
kaybolmuş aranan sen
fırtına yerine meltemlerde silinen sen
sinende saklı sen
ehli vücudunda manada görünen, maddiyatta ben diyen sen
gündüz matinesinde seyreden sen
görmemeyi adet eden sen
sensin sen, manidar yapan hayatı sen
nefislerde azgınlaşan sen
aranınca yokum diyen sen
harama alıştıran, helali es geçen
helalde eyleşmeyen sen
umursamazlıkta tepedeki sen
sanki hep sensin sen
tahtına yüzvurdurmayan sen
Kimsin ki, ne bu şiddet bu celal
geçmezmi sanırsın ılımlı günleri
bitmezmi sanırsın baharları yazları
gitmez mi, bırakmaz mı sanırsın bu can bu hayvanatı
hadi istersen bekle, bekleyelim
canı figan olmazsa karşılaşalım
kim haklı kim nahak görüşelim
şapka önde dökelim mahsulleri
sen uyuttun bülbülleri
sen hapsettin secdegahına tanrıları
izin son nefeste dökülecekler
eh o zaman ah keşke duyuyorum gibi o lafları
o zaman niye eğridesin, eğriliklerdesin...
niye doğru yol tutmazsın
sahibine niye kötülük edersin
hayır sen de yanacaksın, sen de olgunlaşacaksın
yanan gönülde dünyada kor olacaksın
yanmayan maden, erimeyen kabda neylesin
sen çıkar aradan benliği
kayna, eri, kor alevde yan
paklık yanmadadır, temizlik erimede
burada yan ey can, burada yan
bırakma beni yarınlara, bırakma sonsuz ateşlere
yaradanını burada vuslat eyle
hep yanında ol nefsimi tanrılaştırma
kaybol derinliklerimde olumlu nurlar gönder
karanlık olmasın hep ışıklarda gülder.
saflık sende, paklık sende olsun
beni tahtımı Yaradanın yanında buldursun
işte ben yok, işte sen yok
varolan O, bizler halkedilenleriz