Şemsiyesizlere Şiiri - Vedat Koparan

(Ustam Anıların Sapağında
Yürümek Korkusuzca
Hâldan Bilmez Karanlıklara

Eller Çekincesiz Titremeden,
Yazmak Bilimi Ürkmeden,
Akmak Gün Şafaklarına

Bu Güneş Bu Gökyüzü
Bu Toprak Bu Hava Bu Su
Birde Senli Sevdan Oldukça

Bir Daha Gelmek Yokken Dünyaya
Her Yağmurda Hep Islanmak Şemsiyesiz
Yana Döne Aşkla.)

Sarı Sıcak Ateş Düştü Har Kırmızıya
Güller Kanamakta Mavi Ağlamakta
Onlar Her Yağmurda aşla ıslanan
Fethi Naci-Suna Pekuysal anısına

Tüm yoksunluğuna karşın yaşanan süreç yeniden doğuşu müjdeleyen diriliş günleriydi.
O günler ki çıkıp bir yüksek yar tepesine en yükseğe uçurtmayı uçurtmanın özleminde geçip gitti. Ağaçlarsa daha bir heybetli yaprakların rengi saf yeşil bile daha diri, dağlar-ormanlar daha kahverengi, beyaz o denli kirlenmemiş, siyah hep matemli, haykıran gökyüzüyle özdeş ak köpükleriyle mavi parlak denizdi, yaşamak ise zor işti usta yürekse patlamaya hazır bir volkandı. Mevsimler düzenli, bıçkın rüzgârlar doğal seyrinde eserdi. Bakır renkli gecelerin gizinde, yıldızlar daha parlak gökyüzü daha alımlı, yağmurlar hüzzam yağarken bile rastla coşardı. Her şeyin bir tadı kendi özgün farklılığında göz alıcı bir duruluktaydı ve insan kendine o denli yakınken o denli bozulmayıp yabancılaşmamıştı.

Yıkılırken Ak Gün Döner Geceye
Gezinirim Mavilikler İçinde
Çizerim Aşkı Şiir Tuvaline
Düşüm Gökkuşağının Renklerinde

Aşılır uzadıkça uzayan tozlu yalın yapıldak yollar, zor gelmezdi dostluğun- sevginin insan sarmalında. Dar keseden yemek içmek ne gezer, karneli günler, elektriksiz evlerde yarı aç geçerdi, yinede yüzlerinden burukta olsa mutlu gülücükler eksilmezdi. Sıyrılırken gözler çeperlerden sevgi gülücükleriyle her uyanılan güne merhabayla başlanırdı.

Her Yitim Fırtına Eser İçimde
Sizi Arar Gün Yokluk Denizinde
Hüzne Kesen Sarı Yaprak Güzde
Çaresiz Düşer Zamanı Geldiğinde

Onlar ki; okumaya aç ve hep okuyan araştırıp soruşturan batmamış gün şafaklarında umutlarıyla, yeni ufuklara coşkun ırmaklar gibi akan, özverinin kendi doğallığında hep almadan kendinden veren, yaşanası güzel günlerin örülmesinde mavi çığlık, yaşam okyanusunda birer özgürlük damlasıydılar.
Dünya ki, onlara nehir başında koca çınarların dibinde yorgun yolcularına birer gölgelikti. Varsın yırtılsın gönlümüzün bulutu uçsun bizim elin türküsü eşliğinde özgürlüğün yağmur kuşu.

Batmış Kara Ufkun Ayrılığında
Dansında Uyumlu Rakkase Nana
Yüreğim Yanardağ Har Kırmızıda
Gönül Bulutu Mavim Ağlamakta

Yanardı nasılsa “yeşil köşkün lambası” kandildeki ışık gibi “umut hep fakirin ekmeğiydi” katık edilirdi bastırılmışlığa.
Günler Kara peçeli gözlerden sakınırdı, büyürdü bir tas su içinde dar vakitlerin sancıları
Ne depremler olurdu da yinede duymazdı bazıları, içimizden koparıp gün sürgünlerini sağaltan gün çiçekleri birer onar alınırdı. Şimdi ki gibi yolunu sevdalandığın değil, aynalı mahpusluk gözlerdi.

Sende Git /Me Sende Boşluk İçinde
Git Derken Bile O Boşluk İçimde
Sanat- Edebiyat- Yazın Dilinde
Uçkun Kalemim Tutuklu Ülkemde

Güneşin çocuklarının anılarından şimdi kimi belleklerde günümüze sessiz bir ırmak gibi akıp gelirken kaç yitim yaşandı… İzini sürer mi kara kuru mevsimler hatırlanır mı o yitik güftede.
Gidenler bizlere bıraktıklarıyla bizden de bir yanımızı alıp gittiler, o boşluğu duymanın acıtan sızısıyla… Unutulmayanların ölümsüz anılarına saygılarımla.

Uyarılmayı Bekliyor Toprak
Özlemde Kurudu Sarı Yaprak
Uyanılmayı Bekliyor Yatak

Mevsimler Ateş Alanı Kurak
Vurgun Yürekte Ala Gül Çorak
Uyan Sessiz İnsan Çevrene Bak

Bitmedi…

Vedat Koparan 23.07.2008

*Yanıyor mu Yeşil Köşkün Lambası(Sanat müziği Eseri)
*Umut Fakirin Ekmeği (Halk Deyimi)