Şemsiye Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Yağan yağmurun sesi gelir penceremden
Kapalı gözlerim dinlenirken
Sesiyle meşgul eder beni yağmur
Ve sokaklar olmuştur çamur
Diye düşünerekten
Hayallerim kendimi
O çamurlu sokaktan geçerken

Nerde benim şemsiyem
Diye bağırmak gelir içimden
Tedbirsizliğime kızarım için, için
Oysaki ben evdeyim
Ve tabiî ki güvendeyim

Pencereme tıklayan yağmur
Sanki beni çağırmakta
Ne işim var benim
Oynayamam ki
Dolaşamam ki sokakta
Annem izin vermiyor
Demek gelir içimden yağmura

Yağmur ise ısrarcı
Gitmiyor penceremden
Sanırsın ki kalıcı
Annem evde yok
Alamam ki seni içeriye
Diye çocuklaşmak
Geliyor içimden
Kalkıyorum
Bakıyorum penceremden
Kaçan kaçana selden
Ve şemsiyesizler
Sırılsıklam olmuşlar
Ve bir balkonun altına toplanmışlar
Bu soğukta ve yağmurda
Ne diye çıkılır ki dışarıya
Yağmurlu bir havada
Şemsiyesiz pezevengin
Ne işi var sokakta
Diye kendime
Sorasım gelir

Tekrar kapanır gözlerim
Ve yeniden hayallerim
Battaniyeme iyice sarılıp
Dışarıda üşüyenler aklıma gelir
Ve çok şükür evdeyim
Ve güvendeyim diye
Sevinesim gelir

Ve yağmur yorulur
Çekip gider penceremden
Ben bana kalırım
Ve kurtulurum hayallerden
Yağmur evine gider
Ben kendime
Pencereden bakarım tekrar
Herkeste bir telaş
Bir koşu başlamış
Öyle ki ayakları değer
Götlerine
Müstehaktır böylelerine
Tedbirsiz hacete giden
Taş ararmış yerden
Akıllanmıştır artık
Ve kendine der
Şemsiyesiz çıkmam artık evden
Kışın yağmurdan korur beni
Yazın da güneşten
Söz verir kendine
Bir daha mı der
Artık hiç düşürmem elimden