Şemsiye Şiiri - Özge Özgen

Ne çok ağır geliyor bazı cümleler.
Bazen kendini bile tanımakta güçlük çekiyorsun.
Sıgara yanığı sayfalardan medet bile umuyorsun hatta.
Hatta kendi içimden biliyorum,
Unutmak istiyorsun,
Ama nafile..
Geceye teyelleyip duruyorsun günleri.
Ardından sabah kalktığın yatağın kenarında izler görüyorsun.
Cam kenarından mor şemsiyeli kadınlar geçiyor
saçlarında siyah bir örtü
Kuşlara yem veriyorlar..
Anlamıyor değilim.
Kötü rüyalar görüyorum diyelim biz buna..
Kimse örmüyor rüzgarın saçını,
Yağmurda çıkıp dolaşan kalmadı avluda.
Evlerde eski neşesini kaybetti
Masallar anlatmıyor kimse radyoda.
Babam erik dalından düşen yaprakları toplamıyor.
Annemin ellerinde bir yorgunluk var.
Arada ölenler de oluyor,
Gidenler gibi..
Benim adımı unutan şarkılar, kalbimi bıçaklayan bir yara şimdi..
Saymayı bile beceremiyorum ,
Adım atmayıda,
Koşmayıda.
Konuşmayıda..
Yazdıklarım ele veriyor beni biliyorum.
Keşke, keşkeler olmasa diyorum..
Geç kaldın 'diyor ihtiyar.
Geç kaldın..