Şemsiye Şiiri - Noyan Kızıltan

Bir gün içine sıkışmış gibi tüm hayat,
Gözler olmuş çekiç, sözler silah.
Her gün bir mevsim olmuş,
Dolabı açıp düşünmek adet olmuş.

Gemiye yabancı biri ne bilirdi denizi?
Ne bilirdi uzaklarda kopan fırtınaları,
Ya doğmakla karşısına aldığı akıntıyı?
Gördüğü ancak alçak dalgalar olurdu,
Onlar da iç ısıtan bir güneş ile sunulurdu.

Denize baktım, seni gördüm,
Atladım, köpekleme yüzdüm,
Bir dalgayla dibe vurdum,
Tuza tuzlu cevap buldum.

Yalnız dokuz ay mıydı bana harcadığın?
Küçük şeyler büyük mutluluklara dönüştü senle,
Küçük başarılar, büyük umutlar oldu.
Bir küçük insan kahraman oldu senle.
Yürümekten korkan ayaklar tekerlek oldu.

Gücü görürken herkes, sen görürdün yanını,
Bencil olurdu insanlık, sen ben-cil.
Onlar usanmadan tutkularını izlerdi,
Sense arabamın tekerini.

Damarlarımda akan,
Senden çaldığım bir iksir.
Gözlerimden damlayan,
Seni arayan bir telefon.
Kalbimden damlayan,
Sen, ben, sen, ben, sen.

Hep yanımda olacaksın derken,
Nedir önümdeki bu kefen?
Nereye gittin sen?
Ben neyleyim şimdi,
Ancak Sen bilirsin Sen!

Ne derin uykudur bu,
Güneş tutulur,
Yağmur düşer,
Yer yarılır,
Uyanmazsın.
Ben ağlarım,
o güler,
Uyanmazsın.

Sen rüyamda varsın,
Ben dünyada yoksun,
Sen kalbimde varsın,
Ben yanımda yoksun.
Sen, nasıl özledim bir bilsen.

Bırak duysun, utansın o, yetecektir yaptıkların,
En vefalı, bir insan değildi okulda tanıdığım.
Kazağım kucağındı, aşım hayatın.
Ve ben, bir hazine değil buzlu camdım,
Hiç korkmadan sarıldığın.