Şemsiye Şiiri - Abdulvahap Ateş

Şırıl şırıl yağmurlu
Bir günün akşamında
Bata çıka çamurlu
İstanbul yollarında

Hey! Sesiyle irkildim
Acaba bu kim dedim
Galiba mahalleden
Ya da bizim partiden

Birisi olsa gerek
Ve merhaba diyerek
Daldım arabasına
Selden kaçarcasına

Dedi tanımadın mı
İy tanırsın amcamı
Arap Latif lakaplı
Bahçe var ya çardaklı

Onu geçtikten sonra
Sol koldaki ilk ara
Sen şu avrupadaki
Öğrenim gören Baki

Olmalısın değil mi
Abin Halil di he mi
Evet o da burada
Dün giriş yaptık yurda

Yağmur pek şiddetlendi
Sanki hava dellendi
Al sana bir şemsiye
Islanmayasın diye

Yok yok hiç zahmet etme
Olmaaz almadan gitme
Hoş ben de yan cebime
Koy der gibi elime

Aldım ve de ayrıldım
Allah var ıslanmadım
Şemsiyeyi gönderdim
Pek hayra geçti dedim

Bir gün kahveye geldi
Herkese selam dedi
Ben kalkıp yer gösterdim
Ve de bir çay söyledim
..
............................

Dedi bu amca var ya
Yağmurlu bir havaya
Yakalanmıştı bir gün
Şemsiye verdiğim gün

Islanmaktan kurtuldu
İyi ki beni buldu
Doğru vallahi sağol
İki cihanda aziz ol

Sonra bir başka yerde
Aynı şekilde hem de
Alay edercesine
Beni üzercesine

Ben yine dedim sağol
Bizde böyle insan bol
Hemdert ve mert insanlar
Herkes bunu onaylar

Ama o anlatmakta
Yağmursuz ıslatmakta
Bir sonbahar gününde
Gittim Eminönü de

Balık ekmek yiyordum
Biri hey dedi durdum
Döndüm yine o gülüş
Allah’ım bu nasıl düş

Dedi ben almasaydım
Şemsiye sunmasaydım
Isla...... sus dedim birden
Aklıma geldi nerden

Atladım Marmara'ya
Yüzüp çıktım karaya
Baki hayretle baktı
Ve de olayı çaktı

Dedim bundan da fazla
Gökten su boşansa da
Islanmazdım değil mi?
..............................