Semsert olacaksınız ölüler semsert!

bitmek tükenmek bilmeyen bir nefretim var ölülere
ve saygı duymam hiç mezarlarına
topraklarını eşelerim tertemiz tırnaklarımla,
tek bir kir bırakmam ellerimde

boğazlarım henüz çürümemiş bedenlerini
gırtlaklarını sıkarım
bilirim, gırtlaklarına kadar doludur kendileriyle,
işte orada birikmiştir tüm yaşam izleri

et parçalarını koparıp atarım
semsert olacaksınız ölüler semsert!
hiç kimse kokunuzu alamayacak
dişlerinizi sökeceğim
çiğnediğiniz yaşamın bedelidir bu

nasıl da suskunsunuz şimdi
dile gelseniz
ah şu an dile gelseniz
neler söylerdiniz
ama dilinizi de kopartıp attım.

kanlarınız nerede, kim içti?
yoksa toprağı mı suladınız bir de arsızca!
diriyken nasıl da dolaşıyordu damarlarınızda
hele gençseniz nasıl da hızlı akıyordu
kansız ölüler, damarlarınız artık yorgun.

dinleyin beni,
içimde yuvalanan pisliği kusuyorum sizlere
ruhumun görünen aydınlığında saklıyorum karanlığı
o ise bir köşeye sinmiş iyiliğime gülüyor
omzumun üzerindeki kuzgun da
kendi gözlerini oyuyor.

söyleyin, çekinmeyin!
en az sizin gibi ölüyüm yaşarken
kelimelerle korku salmayı düşlerim
oysa gerçek aksi sandırır her korkak yüreği,
yaşamakta olan bir yüreği

neden esmiyor rüzgar burada
gök pek durgun bu gece
ne ay ışığı ne de bir yağmur gözüküyor.
kuruluk, işte ölüm budur
hiçbir şey olmuyor
ama olan da budur!