Şems vakti ağlayan bir ses - Engin Demirci

Solmuş duygular arasında kimdir o insan?..
Bizde cevabı yok o sorunun.
O insan sensin, en sonunda duaya geliyorsan.
Aşk bu, bitmeyen bir bütün olarak sunulmaktadır her zerrede saklanan.
Daha güçlü daha da güçlü sevgiyle beslenen.

Yazık benim üzgün yüreğime kışın ortasında ki.
V/aktiyle alaycı bir sevgili.
Boğuk sesle söyler mutluluğu suretteki.
Ve engellemek için şems vaktini boşalt dualarla dökün ruhuma beni.
Senin göğsüne vurarak yüreğine bırak acılarını.

Her şey hazırmış gibi ölünceye kadar yalnız.
Kime sunulur çabalarımız, h/iç birde rüyasız.
Güneş’in dükkan kapadığı v/akitte içini çekenler gölgesiz.
Ve kimse teşekkür etmeyecek saklanacaksan.
Sofuca bir ses kırklar mezarlığında ölümsüzleşiyor dünya sahnen.

Usandırcı dünyaya neden kapatır kapısını.
Ve arafta olan gitsin bulsun cenneti.
Söylemek için Estağfirullah’ı ölmüşken dirilmiş sufi.
Ki şeytan yeniden besteliyor her nefsi.
Gidip görsün diye gelemez Azrail kabristana aynansa içindeki.

Kendini tükenmiş hissetmek yerine duada isimsiz gecenin çobanları olsun susuzluğun.
Döner boşlukta gölge, rüzgardan habersiz gülünç insan.
Ve küçük saatin tekrarında silinir yaşananlar sokağından.
İterken hayat ölüme doğru vakti, sevgi sadakatin.
Ve başlar hep yeniden soyunan ve giyinen mevsim.

Kara bir delik etrafında dönüyor dünya.
Manzara bu bir kabirbaşında.
Ve duaya bulanmamış gönülle.
Uzuyor göğün insan üstünde gölgesi.

Ve ağladığı duyuluyor söylenen sözlerin.
Bir b/aşka gökyüzünde ne olmamı ister kar tanesi.
Çık yakınındaydı ağlamak biraz.
Evet çok yalnızız hala savrulan kar taneleri arasında.
Gerçek olmayan bir gölgeyle alnıma dokunur bir kabirtaşı.
Bu kenti tanıyorum unuturken beni.
Bir çocuktum neredeyse biraz sevinmek için.

Son noktasına dikilir hep mezartaşları hayatın.
Öl bu zamanda canlı değilsen.
Böylece gizlenir doğru yanlış vakit geçmeden.
Bir iç çekişle kaybolur rüzgarla gelen.
Heybesini duadan alan gönül kurtulurmu aşktan.
(Y.ed)