Şems’ten Doğan Güneş: Mevlana Şiiri - Yo ...

Uzun zamandır öykülerle bezenmiş bir aşkı anlatan ve bu aşka teslim olup büyülenmiş bir şekilde yaşayan insanlar, kimliklerinden arınıp gerçeği bulmuş iki bedenlinin hayat hikayelerinin kendilerine anlatılan taraflarından bakarak dile geliyorlar. Kâh Mevlana’dan bir aşk sözü, kâh Şems’ten bir büyülü yaşam öyküsü dökülüyor ortalıklara. Bu kadar aşk ve varoluşun içinde tezahür eden bu iki aşık için bildiklerinizi biraz değiştiriyoruz.

Öncelikle Şems-i Tebrizi ya da namı diğer Şems-i Parende hakkında saklanan gerçekleri ifade etmekle başlayalım ne dersiniz? Şems Sünni İslam ulemasının kabul etmediği ve etmek istemediği bir soydan geliyor ve her nedense tüm bilgin olduğunu düşünenler bunu inkar edip kendi düşledikleri kimliğe büründürüyorlar Şems-i Tebrizi’yi. Şems aslen Ehli Beyt soyundan olan imamlardan, İmam İsmail’in soyundan gelmektedir. Yani Şems’in batıni yanı bu bağdan kaynaklanmaktadır. Molla Celalettin olarak nam salmış Mevlana’yı aşka düşüren bu zatın bir Bektaşi olması fikri pek sıcak gelmediğinden bir şekilde onun bu soyu reddedip Sünni İslam anlayışına geçtiğini dile getirmekteler. Böyle bir şey mümkün olsa idi Şems, Mevlana ile camiye gidip gelmeye başlar onunla camide namaza dururdu. Oysa Şems ve Mevlana tüm süreçlerinde Semah (Sema) ve aşk içinde var olmuşlardır. Bunu tüm tarih kitaplarında taraf olmadan okuduğunuzda rahatlıkla görebilirsiniz ki Mevlana ve Şems’in odaya kapanmalarında (halvet hallerinde) bile namaza durduklarına dair yazılar her yerde dolanmakta iken Mevlana ve Şems bu süreçte aylarca camiye gitmemişlerdir bu yüzden kendilerine her türlü suçlama yönlendirilmiştir. Hatta Mevlana’nın bu konuyla ilgili şöyle bir sözü vardır:

Namaz kılarken Kıbleye yönelenlere ise söyle seslendi:

“… Ahmaklar! ! ! secde edilen mescide hürmet gösterirken, secde edenin kalbini kırmaya çalışırlar… gerçekte ise Ey Aptallar! ! ! Birincisi mecaz, ikincisi hakikattir… Asıl mescit, ariflerin gönül evidir. velilerin gönlü, temiz kişilerin secde ettiği mescittir….”