Şems’le Tanışma
Ey can-ı cân ‘dinle’,
Ney bu aşkın derdini söylemeden çok önce,
Ben sarhoştum seninle!
Hoş geldin ey naz, nazenîn,
Hane-i dîl senin, dîl senin, dîldar senin.
Dilsiz, kelimesiz, sessiz,
Söylenen her mısra,
Alınan nefes senin.
İşte bak,
Aşıkların sultanı diz çöktü önünde,
Fenaya bir yolculuk dilersen,
kan da emrinde ten de.
Bilirsin ey yâr,
Hâr senin, bahar senin, gülbehâr senin,
Dîde senin, dâr senin, dîdar senin..
Ben Celaleddin, Şemsî
“Be” ile içerim aşk şarabından,
Her yudum bir leyla, her şarab bir aşk-ı remzî,
“La” derim,
“Celal”e gelir rabb-i meşrık ve mağribî
“İlla” derim, dirilir kalkar yeryüzü mezarlığı
“Hu” derim, dalgalanır, coşar, köpürür canlar
Ney inler,
İki denizin kavuştuğu yerde “İllâ” derim,
Huşyâr olu
..........
..........
Kayıt Tarihi : 23.5.2008 09:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ödüle lâyık görülmek güzel bir şey. Bu tür ödüller, insana ciddi mesuliyetler yükler. Ancak ben yaptığım işin, şiir olmadığını belirtmek istiyorum. Böyle bir hevesim ve niyetim de olmadı. Mevlâna Mesnevi’sine; “Dinle ney’den kim hikâyet etmede/Ayrılıklardan şikâyet etmede” mısralarıyla başlıyor;dünya bozkırına düşmüş, hakiki kaynaktan uzaklarda gurbet havası soluyan birinin başka ne derdi olabilir. Dünyaya dâir olduğunu düşündüğümüz bütün dert ve ızdıraplar bu dertle bağlantısı nispetinde mânâ kazanıyor aslında. ‘Elest Bezmi’nde verdiğimiz sözün neresinde sürdürüyoruz dünya sahnesindeki rolümüzü? Ne kadar sâdık kalabildik özümüze? Asıl önemli olan bu. Dünyevî dertler, ızdıraplar ve sevinçler haddizatında birer unsurdur; birer perdedir. Dah önceleri altını çizdiğim ‘hayatın kırılma noktası’ ifadesini, ‘insan kaderi’nin kırılma noktası olarak değiştirmek istiyorum. İnsan kaderinin kırılma noktası, ana kaynağından koptuğu anda başlamıştır. Hz. Âdem Aleyhi’s-selâm’ın dünya serüveni aynı anda hepimizin serüveni… O’nun (as) yeryüzünde yaşadığı ayrılık acısını, vuslat arzusunu, gurbet, hasret, heyecan ve üzüntülerini birer nüve olarak hepimiz taşıyoruz.
Başıboş bırakılmamışız. Mümin olarak bize uyan ve uymayan hususlar, yakışan ve yakışmayan bazı renk ve duruşlar var. Mümin olmanın getirdiği mesuliyet, duygu, düşünce ve tavırlarımız hayattaki duruşumuza yön veriyor. Bütün bu hususiyetlerin imbiğinden geçen seçiciliğimiz sayesinde, bir şahsiyet olduğumuzu ifade edebiliyor/gösterebiliyoruz. Ondan sonra dostlarımızı, arkadaşımızı, eşimizi seçiyoruz. Hayatın kendi de zaten bir seçmeler antolojisi değil mi? Cüz’î iradenin insana ihsan edilmesinin hikmetlerinden biridir aslında seçicilik. Seçeceksin ki mesuliyeti üstlendiğin anlaşılsın. Seçiciliğimizin teşekkülünde, mizaç ve karakterimize dâir hususiyetlerin de büyük önemi var. Hayata, kâinata ve eşyaya bakarken kişiliğimizle kaynaşmış olan bu hususiyet dürbününü kullandığımızdan seçicilik kendiliğinden ortaya çıkıyor. Bazen iyiler arasında da seçim söz konusu oluyor. Böyle durumlarda bazen yapılan tercih, bir kaybedişi de ihtiva edebiliyor. Önemli olan yollar çiftleştiğinde, vicdanın sesine uyabilmek… Uzattım galiba.. Bana hakkınızı helal ediniz..Bu vesile ile çalışmanızı ve başarınızı kutluyorum...Baki selam..
Yaşar BAYAR
Umarım ki yazım hatasıdır.
Bu ifadenin bir kez daha gözden geçirilmesi gerekir.
TÜM YORUMLAR (10)