Şems-i Mevlana Şiiri - Selçuk Korkmaz

Seyyah-ı Tebriz’i Şems: düşerken yollara bir duâyla
Yâ Rabb! Yok mu? Sevdiğin bir kul gösteresin bu günahkâra
Menzil belli değil: gezerken o diyardan, bu diyara
Nihayeti bu ya… nasip Şems varır Konya’ya.

Hâk âşkı sarmış tüm şehri, kokusu sinmiş taşlara
Gönülden gönle ayna, aynadan yürüyüş Hâkka
Ey Şems! Bedeli kellendir bir bakışın dosta
Ancak o vakit varılır varılır, gerçek âşka.

Şu fânî bedenimde taşıdığım bir garip candır
Elbet sahibi vardır: onun da adı Rahmân’dır
Dost uğruna verilecek kelle nâ ziyândır
Kaderde ne varsa âmennâ! Şüphesiz Mevlâ’dandır.

Dost dostu buldu, Hâkkın dergâhında
Âşk var Eşref-i mahlûkatın fıtratında
Kalpten kalbe feyz akar ALLAH kelâmında
Bu cilve-i ilâhî sırrı saklar Nurunda.

Kuldur kulu taşıyan Rahmânı Celile
Yük ağırdır çıkması gerekiyor yediye
Memur tayin edildi, Şems başladı vazifeye
Rahmândandır kulu Celâleddin’e bu güzel hediye.

Döner durur kâinat semâhıyla Mevlâna!
Âşkın zikridir, âşkın şükrüdür Hüdâ’ya!
Ne dönüp durursun diye soranlara
Dönen kâinattır: içinde dönen bir garip Mevlâna.

Yazılan neyse mukadderât da olur
İblis iş başında Konya fitnede boğulur
Vakit gelmiştir, verilen söz tutulur
Bir cahil evlâtla o güzel boyun vurulur.

Herkes ermiştir muradına
Varmıştır biri dostuna, biri Hâk’kına
Kimi hamdı pişti: kimi yandı Hâk âşkına!
Ey İnsan! "Ne olursan ol yine gel " ALLAH âşkına!

Selçuk KORKMAZ 05/05/1016