kör kuyular gibi bıraktılar
içinde bulundukları kentleri
yaşayamadıklarına.
ölülerini ve dostlarını sobelediler
metamorfoz sancılarla uğurladılar kendilerini
kaldı, öylece kaldı
ağaçlara takılan uçurtmalar gibi
yarım kalmış gülümsemeler gibi kaldı
çekildiği vakit deniz kendi iine
bütün çıplaklığıyla sırıtan
kayalar gibi kaldı
Sayrılaşmış anıların hüznü büyütür geceyi
ufalır bezgin bekleyişlerin kapısındaki ışık
gündönümü kutlanır acının
sevme zamanlarında
ertelenir ölüm
ve dikbaşlı korkuların barınağı olur
Islak elleriyle büyüttü
çoğalttı pişmanlıkları yalnızlık
bu yüzden diz çöktüm kendi içime
hiçbir şey açıklanamaz artık
anlamını yitirdi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!