...Semerkand’a! ... Şiiri - Naime Erlaçin

denizin safir renginde kayboldu yankılar
anahtarı yitirdi şair
arsızlaştı soluk benizli su
yollarda barikatlar
yollarda yalnız kalanlar
savaş alanlarının çığlıklarında
gönül telvesine gizlendi
hayra çıkması gereken tüm fallar

kaderdi şaire
iç kanamalara yürüdü dosdoğru
başı eğik
yürek dimdik
Medusa’nın zalim saçında gizli
ölüme çoğalan erguvan acılar

mührü onurlandıracak bir ferman
bulamamak ne demektir bilir misiniz?
katil bir nefes gibi
takılıp kalmak kendi boğazında

“toprağını arayan tohum”
diye öğrenmiştik oysa şairi biz
toprak çok uzaklarda!

ah acılı
ah küskün yol!
beşibiryerde gibi kuşanmalı sanatı
kutsamalı
kutsanmalı ki
donansın gökyüzü
tebessüm etsin yıldızlar

bir avuç umut
bir tutam toprak koy avuçlarıma
varsın zift karası olsun rengi

bin kere evlâdır
safir sularda ambere dönüşmekten
korkma bu yürek siyahı da aklar!

bir elde sancak
ötekinde çırak mührü
haydi sür beni Semerkand’a
ustalardan öğreneceklerim var

çık çağının içinden
Zeus’un hükmünden
yakala bileğimden Apollon*
Semerkand’a** götür beni
görmüyor musun sanatın nadide işçileri
Timur’un doğu kapısındalar

sancak
mühür
ve kalbimdeki hoyrat ıslık
yol izni bekliyorlar

……

(*) Apollon: Mitolojide, güzel sanatlar tanrısı
(**) Sanata karşı işlenmiş günah ve sevapları olan büyük Türk hükümdarı Timur(lenk=aksak) (1336 – 1405) döneminde, Semerkand önemli bir sanat merkezi haline gelmişti. Tarih kitapları, Timur’un fethettiği topraklardaki - şairler de dâhil olmak üzere - bütün bilim adamları ve sanatçıları Semerkand’a sürdüğünü yazar…Machiavellian yöntemler (yanlış totaliter politikalar) kullanılmış olsa dahi, sosyolojik açıdan değerlendirildiğinde, tipik bir “Partimonial Saray Kültürü” (sarayın, sanat koruyuculuğunda “baba” rolünü üstlenmesi) örneğidir. Benzer bir durum Osmanlı Sarayı için de söz konusuydu…

(3 Mart 2004)
(http://borgesdefteri.blogspot.com arşivi)