Semenay II Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

sözler uyudu a gülüm
sözler gülüşlere kurban,
vitrinlere gömülü
“sıkma başlar”a gülenler
karanlıkta kaldı a gülüm

sana yazdım bunları,
bir kaç kelam da sana dedim
ve adını semenay koydum
adını duymamışsındır daha önce
çünkü adın dünyanın uzak şehirlerinden
benden daha beyaz insanlar memleketinden
sarışın kızlarla
ismi atlaslara gömülü seher yellerinden
hediye geldi

hangi satır aralarına koysam seni semenay
hangi yüzlere
“çok heceli bir çılgınlık nöbeti” savursam
bir esef belki

yine,
bütün biriktirilmiş sevdalarımı depreştirdin
yine kalbime bir yalım saçıldı
sonra yine hatırlamak üzere unuttum
yangını söndürmek için bir yar diledim

vakit geçiyor semenay
şimdi güzel sözleri göndermek lazım gök yüzüne
ellerimizi açıp
ellerimize rahmet beklemek
şimdi güzel günler beklemek lazım
bütün gerekleri bir yana bırakıp

“benim derdim kendimle”
benim mahkumiyetim ayrılığa
kaderimi parçalayıp
bir iki sadaka darbesiyle
yeni ve daha az yara bere
daha az acı
dilemek, dilenmek

sözlerim eskimeye yüz tuttu semenay
artık aynı şeyleri söylemekten korkar oldum
halbuki
güzelse bir şey
en az kırk kez söylenmeli
mesela yarin adını,
kırkbinler kere söylemeli

zihnimi bir bulanık ay kemirdi
gecemi yıldızlar
gökyüzünden
bir iki hayal çaldım
bir iki hayal çaldım
sonra gecenin karasına
bir dolunay kadar yer verildi bana

sonra
susmak zamanı dedim semenay
değerli şeyler söylemeyecek oldu mu insan
susmalı
ki
yine bir şeylere değer olsun

(30 kasim 2001 cuma istanbul)