Semavi Değil Şiiri - Hamza Mamaş

Semaya yükselen bir içli nağme var;
Çan,
Şofar,
Ezan hiç değil.
Arşa ulaşıyor mazlumun ahı.
Dua, niyaz, yakarış değil.

Din namına; Kan akıtıp, can alanlar;
İsevi,
Musevi,
İslam hiç değil,
İlahları putlar olmuş biz insanların,
Lat, uzza, menat hiç değil.

Lebalep dolmuş bütün mekanlar;
Kilise,
Havra,
Cami hiç değil.
İnancını kaybetmiş biz inananlar.
Okunan; semadan inen kitap değil.

Zulüm sarmalına kapılmış dünya.
Merkezinde para, petrol, mal var.
Devir; Güçlünün devri, mazluma gözyaşı ve ölüm.
Semavat adına, semavi değil yapılanlar.

Kim gönderdi bu dini bilemiyorum.
Her gün farklı zulüm seyrediyorum.
Yakındır acının arşa çıkması.
İlahi emir ile zulmün yerle yeksan olması.

Biz insanlar, acayip bir haldeyiz.
İns değil, cin değil, hayvan değiliz.
Bilsek aslında hayvandan da beteriz.
Sanırım; hak, dinini hatırlatacak.
Uyanacağız lakin vakit çok geç olacak.