Semah Dönüyor Tüm Alem Şiiri - Turgut Baki

boşuna söylüyorum sana duvarlara vuran yumruğumla
boşuna söylüyorum sevdim diye

haykırışım boşuna
isyanım boşuna

ateş yutan cambazın ağzındaki alev gibi
dökülüyor ismin dudaklarımdan

bir fısıltı gibi haykırıyorum
kimse duymasın diye

sesim uzaklaşıyor benden
ben kendimden

kalemimden dökülen senli dizeler
dizilip bir biri ardı sıra
merdiven oluyorlar semaya

ki birileri dizelerimi söylüyorlar benzetip kendilerine
dizelerim onlara tatlı şarkılar oluyor

sense tıkayıp ellerinle kulaklarını
başka nağmeler söylüyorsun inadına

oysa ne sen
ne de onlar bilmiyor

melekler ve ben
sana methiyeler diziyoruz geceler boyu

bir an geliyor notalar yetmiyor seni anlatmaya

ve kulaklar duymuyor yükseklerdeki müziği
sevgiye acık yüreklerden başka

tüm kainat kulak kabartmış bu armoniye

semah dönüyor tüm alem

ben yanıyorum

rahmet gözyaşları döküyor melekler üstüme
sönmüyorum

adın geliyor aklıma
o ceylan gözlerin

sana olan sevdamı hatırlıyorum yeniden

benzin serpilmiş ateş gibi

harlanarak yanıyorum

küllerim savruluyor tüm aleme

senin merkezinin çekimine kapılmış
sana dönüyorum

sana varıyorum

yanıyorum

yine kül oluyorum

yine savruluyorum

sana dönüyorum

ben git gide sen oluyorum

sen benden uzak

BİR’E varıyorum

seni buluyorum

(ama sen ________________)