Semâh Şiiri - Fikret Şimşek

Tennûremin eteği daireler çizdi
Neyzen üfledi soluğunu
Ney'in nağmeleriyle nûrlar doldu içime
Semâh sürdü aşk ile

Sağ elimle yıldızları okşadım
Sol elimle sevdim karıncaları

Gönül imbiğimden süzüldü
Yayıldı ıhlamur kokusuyla mânâ
Sürmelerin aktı bahtı karalığıma

Yüreğimin tozunu saçtım uçurumlara
Nûrların içimde fesleğen rayihâsı
Hüzün peşrevi kondu gönül burcuma
Rüzigârında gamın hüzzâmdı bestesi

Çekildim dağlarda yalnızlığıma
Ayindeyim dergâhında
Şeyhim sen... mürîdin ben
Aşkınla gark oldu hücrelerim
Cennetten bir ırmaktı akan
Yıkandım nûrlarınla
Sen yanımla hayâlini tavâftayım
Damarlarımda kanımdasın
Beni sorarsan
Seninle hasbihâl canım

Yollarında zâyi bir garip seyyâhım
Ziyânın ferinden mahrum etme
Heybemde sen kokan o beyaz tülbendin
İçinde saçlarından bir tutam

Nûrum;
Ballarınla can buldum
Senin mübtelân oldum

...
Fikret Şimşek