Semada Kandil Yandı Şiiri - Mücahit Gözütok

İçimdeki kıvılcım alevlenerek yandı.
Bu acı ızdıraba yürek nasıl dayandı.
İrem bahçelerinin güllerine aldanıp,
Cehennem-i ateşte, koca bir nesil yandı.

Gölgenin korkusundan ay-güneşi gizledik,
Yıldızların altında karanlığı izledik.
Şafak doğar mı diye ufukları gözlerken,
Bir baktık ki, doğayı süsleyen yeşil yandı.

Feryat sedalarına kulak tıkarken alev,
Kapatmıştı yolları binbir başı olan dev.
Biz çaresiz bir halde kül olmayı beklerken.
Yıldızlar âmâlaştı, semada kandil yandı.

Her yan nura gark oldu, toprak ise gülistan.
Denizler nağmeleşti, kavrulmuş çöl buldu can.
Bülbül güfteleriyle kulaklar şenlenirken,
Muammalar çözüldü, meçhulde kandil yandı