Semâ-yı Vuslat Şiiri - Hüseyin Turhal

Gel ey derviş, bu dem mestlik demidir,
Terk et bu dünyanın boş gamını, keder.
Sunulmuş o kadeh, ruhun hem demidir,
İç Aşk'ın şarabını, kalk Semâ'a gel.

Bu dönüş ki bir sır, bir ulu yolculuk,
Yâre ulaşmaktır, maksat nefs değil.
Zikrinle dönersen, gönlün tok olur,
Hak için dön sadece, yönelin Allah'a.

Ne sağa meylet, ne de sola kal gayrı,
O fânî varlığı terk et de, yok ol.
Var olmanın sırrı, sensin O'nun gayrı,
Bu varlık O'nundur, sen doğru yolu bul.

Semâ ki perdedir, O'na kavuşmak,
Aşk ile dönersen, nûr senin olur.
Gönül Kâbesi'nde o sırrı duymak,
Canın coşkunluğu, kalbin huzuru.

TURHAL'ım der, bu sözüm özün ifşası,
Bu sâfî dönüşte kaybol sen de gel.
Vuslatın şarabı, O'nun şifası,
Yârdan gelen her şey hoş ve de güzel