Sema Öztabak Şiirleri - Şair Sema Öztabak

Cam göbeği doğan, yüzeyde papatyalaşan
Ve sonra kaybolan köpüklerini...
Öpmek isterdim

İpek gibi yatışan göğsünü
Güneşle oynaşan yakamozunu

Neşterle kesilen kurşun kalemlerimi hatırlarım
Çocukken...
Yürek sancılarıyla birlikte oynanan gençlik saklambaçlarını
Sonra o ipek yüzü hatırlarım, acısını, kaybedişimi...
Ağlarım.

Sevgili Dostum Özgül'e Doğum Günü İçin;

Sevgilerimiz vardı… Bitmedi
Hayallerimiz vardı... Sönmedi
Umutlarımız vardı… Yitmedi
Sen, ben, o, hepimiz vardık.. Ölmedik.

Adın düşer dilimden, kalbimde sızın kalır
Siman Gider Gözümden, içimde aşkın kalır
Kokun uçar tenimden, dokunuşların kalır
Tüm bunlardan geriye koca bir 'özlem' kalır.

İtirafa giriş...

Yine aralanıyor perdesi yaşamın şafak vakti
Buram buram
Doruklara tırmanmak gibi
Ne bileyim...

Saça düşen aklar gibi ağır ağır çıkarken merdivenden
Konfeti sağanaklarını üzerime gönderme sonbahar
Tüm güzelliklerinden zevk alarak çağımı yaşayacakken
Yalnızlığımdan utanıyorum... Vurma yüzüme sonbahar

Her sayfasını okurcasına bir bir inerken merdivenden

Seni biz sardık beyazlara
Gönderdik kuytu karanlıklara
Hakkını helal et canım Annem
Yerin belki karanlıkta
Ama ruhun apaydınlıkta
Yerin cennet pür-nûr Annem

Rüzgarlarım var, sebepli eser,
Derdimin şiddeti yönünde
İzin vermez savrulmaya yüreğim,
Sevdası sarar dört yanından

Madem sen benim olamayacaksın, beni mutlu
edemeyeceksin... O zaman 'Sen mutlu ol yeter'

Yırttım, attım. Aldım ve
Resmini 'yaktım' canım.
O öpülmeye, sevilmeye layık resmin

Sanki seneler ile yarışmışsın saçlarım
En uzun gece bile dinmemiş göz yaşlarım
Mutluluk diye her gün inlemiş dudaklarım
Aşk aradın ömrünce bulabildin mi canım.