Semâ Şiiri - Aykut Özcan

Gözbebeklerine kadar
uzakları düşleyen o çocuğun gözlerinde
demlendi hayat...

Göz alabildiğine eşsiz
ve gözlerimi yumabildiğim kadar
güven dolu bir mavi...

Uzaklardan koşup gelen
o eşsiz tınının kalbine yazılı kader
bütün kederleri dar ağacında sallandırdı
o masum tebessümde
...

Gün
tam da maviye doğduğunda
hani hepimizin gözlerinin ışıltısının kaynağı
aşkın mavisi işte
o geldiğinde
bütün güzellikler güneş açar yüreğimde

Ardımdaki gölgeler
-ki onlar unutuldukları için gölgedirler
ışığını yitirmiş kadersizlerin ellerinden sıyrılıp
rengarenk ölümlerden çiçeklendiler

Geçmişimde izlenenler...

Onlar aşkın usülsüzleriydiler
ve kendi günahlarıyla asıldılar
kendilerine...

Aşk
Dibine kadar aşka batmış aşıkların zihinlerinde
bir denizdir ki dalga dalga aşklanır
yahut bir semâ’dır
kirpiğinden yar’a akan

ya da kendi kendime susmadır
zihnimin bile sus pus olduğu...

Göreceksin!

O masum çocuk başını göğe dikip
kalbinden yıldızlara uzandığında
aşk rahmet olup yağacak ellerimize

ve yüzümüzü rahman’a dikip
...Birlikte ıslanacağız...