Şem Dem Şiiri - Enes Karahan

Şem yandı dem beni buldu,
Dem arttı şem beni tutuşturdu.
Şem mi dem mi hüzün verir kalbe?
Dem benim şem de sen be feride,
Şem sensin ben dem kavuşmalı ikimiz,
Şemsiz dem olmaz unutmaki biz biriz.
Dem ile şem olduk biz dünyaya gelir iken,
Şem beni buldu ben şemi ta dünyaya gelir iken.
Ah şem güzel kadın bana niçin uzaksın?
Demlendikçe demlendim bana bir kadeh sunmazmısın?
Sen şem ben dem biz olmalıyız şemdem,
Şem den uzak her günüm olur bana ah u dem.
Ah şem güzel sevgilim söyle bana yakınmısın?
Ben dem sensiz dem ellerimi tutarmısın?
Dem dem olalı böyle kahır çekmedi,
Demi gören düşmanlar albız gibi gülümsedi.
Şemsiz dem olmaz demsiz de şem,
Şem demsiz olunca tutuşur bütün âlem.
Demledikçe demle beni yak beni şem!
Şemin ateşiyle ah u zar olmuşam ben.
Son mısram sanadır kara gözlü şem,
Gönlün bende yok bilirim çatık kaşlı şem,
Ah şem güzel şem sen mutlu ol yeter şem.