Selviler Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Selviler

Göklerle tanışmış ağaçlar alabildiğine uzanmış
selvi selvi arz-ı endam etmekteyken
büyüük bir koruluktayız

ellerimiz birlikte uzanıyor dualar salkım saçak
şafak rengi
bir şiir koparıyoruz uzanabildiğimiz dallardan
ellerimiz
titrek
utangaç
yine de şuh
değiyor birbirine elllerimiz
yüreğimiz şafak rengi
bir an göz göze geliyoruz denizle
yüz görümlü
ğü istiyorum
yoksa açmam peçemi der gibi

hava bulutlu mu güneşli mi
lakin hayat yine de tadından yenmiyor
şafak rengi mi desem
kan rengi mi
bazı acışan

mevsim hangi mevsim ay hangi ay
uçmasın diyerek zamanı
iki ucundan mandallayıp
göğün bir ucundan öteki ucuna gerilmiş tel iplere

füme bir olgunluğun sarhoşluğuyla
sen bakıyorum ki
sen
yine anlamlı kılan
yeri göğü
çiçek çiçek
motif motif gergefleyen
aşkınla nasıl da yakışıyorsun
bu manzaraya

her şeye rağmen her şeye inat
şafak şafak atıyor varlığın

çınlatırken kahkahalarınla
aşka ramak kala
füme bir olgunlukla
renkleniyor dünyam

içim dışım sırılsıklam
sklamen bir rüyanın ertesi sabahıyım

ilahi beni güldüren
aşk
hep sana rast geliyor tesadüflerim
se3n ve yine sen
benim sayılı mutluluklarım
hayat yarım
ya da çeyrek
hiç bir zaman tam olamayan dönya
benim içten gülüşlerim hep seninle
nihayet gülümsüyor deniz
mavinin en güzel tonlarıyla
uçuk mavi derken
çividi
ve oh nihayet turkuaz

bu ne telaş a canım daha sabaha çok var

gel uyumayıp karşılayalım güneşin doğuşunu

selvi selvi yanaş yamacıma
gül yüzlü yar

30/Mayıs/2013/Perşembe/Bodrum

Yüksel Nimet Apel