Selvi Çelik Şiirleri - Şair Selvi Çelik

Gül bahcesinde guller kokmuyor.
Yildizlar yón degistirmis parlamiyor.
Meyveler agacinda yesermiyor.
Benim hayata küstügüm gibi,
Onlarda bana küsmüs.

Senin yanındayken,
Ağlamayı bile beceremezdim,
Gözlerimden akan yaşlar utanırdı.
Tane tane süzüle süzüle dökülürdü.
Şimdi sellere karıştı durmuyor anne.

Seni hiç affetmiyeceğim,
Aldın hiç vermedin.
Sustum hiç bilmedin.
En zoru seni çok sevdim anlamadın.
Canımı sana verdim hiç bilmedin.
Onun için seni hiç affetmiyeceğim.

Ben kendimi anlatayimmi yabanci dinlermisin?
Hani nasil derler ya catlamis bir bardak olurda
inat ederde parcalara bölünmeye,
Iste nedense hep kendimi öyle hissetmisimdir.
Biliyormusun en cok nefret ettigim sey nedir?
aglamak, ama nedense hep gözlerim yaslidir

Bugün yine boş boş düşündüm.
Daldım beyaz bulutların üstüne,
Seni tek dost tek güvencim,
Sırdaşım bildim ne olur sende yıkma.

Sanki bütün boslukları seninle dolduracak.

Aglama diyorsun aşkım
Eğer aglamassam gülmüyecegim sanıyorum.
Bu günümü bilinçsizce dolu yaşarken.
Yarınımın hayalini bile kuramıyorum.

Geçmişe sünger vururken.

Ne olduda bu kadar saçlarin ağardı baba.
O güzel yüzünde şakakların degişti.
Yoksa sendemi utandın aglayamadın.
Yıkarım şu dunyayı senin uğruna baba.

Ellerin nasır tutmuş niçin,

Ey sevgili nerdesin?
Hani hiç unutulmayacaktım?
Ellerim avuçlarindan hic düşmiyecekti?
Biz göz göze bakışırken yıldızlar kıskanacaktı?
Öyle ki yıldızların feneri sönecekti!
Kelimeler yerine kalpler konuşacaktı,

Güleni ağlatan zulum edensin.
Ardından bayramı veren alemsin.
İyiyi kötüye kulluk edensin.
Dünya yalan dünya güldürmedin.

Avuçlarımda elleriyin sıcaklıgı.
Tenimde teniyin kokusu.
Göğsüme bıraktıgın son büse,
Hala gitmedi hala bitmedi.
Sen,sen bendesin benimsin.