Selvi Şiiri - Ayşe Müberra Yağcı

Issız bir sessizliği var bu selvi ağaçlarının.
Köklerini toprağa gömmüş,
Her taze dalın matemi yankılanıyor şu uçsuz bucaksız ovada.
Metruk, yetim kalplerimizi sarabilirdik birlikte.
Büyük bir hasretle göğe kavuşurdu köylünün cahil ruhları.
Kara oğlanlar ve gülpembe kızlar,
Hiçbiri bu memleket kadar teslim olmadılar aşka.
Dolaplara tıkılmış ölü babaların ceketleri kaldı arkamızda.
Yol, gecenin içinde eriyip gitti.
Biz kaybolup gittik.
Soluk yüzlerimiz kaldı camların ardında.