Selin Şiiri - Arif Baltacı

Uzun ve yorucu bir yoldu sevda
Ki onda her türlü ızdırap vardı
Sevgisiz geçen bütün anlarda
Garip bir duydu beni yakardı.

Yalnızlık derlerdi kalbimin acısına
Oysa ben seninle daha da hürdüm
Fani olarak yanımda olmasan da
Karşılaştığım her yüzde seni görürdüm.

Nereden çıktı bu kalbin çarpıntısı
Dün bir düşündüm nasıl başladı
Saçları açık sarı ve elinde çantası
Vapurda tanışmıştık Selindi adı

İyi günler diyerek ayrıldık iskeleden
Ben sirkeci yönüne oda dershanesine
Ve başka bir gün karşılaştık yeniden
Koydu o anda beni gönül hapishanesine

Konuşmaya başladı hayatını anlattı.
Lise sondaymış henüz çok yolu varmış
Elindeki simidi martılara fırlattı
Vapurda her sabah martıları okşarmış

Böylece zaman geçti alıştım gül yüzüne
Her sabah sekiz on beş vapuruna binerdik
El ele tutuşup haykırıp gökyüzüne
Ayrılmayacağız diye Tanrı’ya söz verdik.

Ne oldu bilmem uzaklaştık birbirimizden
Elleri eskisi gibi yakmıyordu tenimi
Bu sayfayı silemezdik kaderimizden
Kalbim seviyor aklım kaçırıyordu bedenimi

Saçlarını bırakıp rüzgarların eline
Sigarasından derin bir nefes çekti
Uymalıyım dedi bu aşkın kaderine
Sigarası bitmeden bıraktı ve gitti.

Yalnızlık meleği tutup elimden
Beni fırtınanın içine attı
Nasıl sileyim bu anı kaderimden
Bu anki her an beni ağlattı...