Seleni’ye Mektup-2... Şiiri - Kemal Yavuz

Seleni
sen
ıslak bir geceden doğup gelmiş sabahsın.
Çağının iğne deliği beliğinden süzülmüşsün,
ve bir yudum mutluluk vermek için gelmişsin...
Gece batımının uçuştuğu saçların
yüreğimde fırtınalar kopartıyor; günahı sensin...
Dişleri kırık bir tarağım var otur önüme Seleni
aşka kin güdülmez...

Hayatının bu döneminde
kapatmışsın yüreğini.
Anlıyorum Seleni,
anlayabiliyorum seni!
Yine de ben
senden bir umut almaya geldim...

Niçin böyle vurdumduymazlık ediyorsun?
Niçin böyle günaha giriyorsun?

Bakışlarımdan
göz yaşlarını kuruttuğundan beri
derin bir melankolik karanlık...
Seni göremiyorum,
ya da beni göremiyorsun...
İki arada çaresizim Seleni.
Tut elimi...
Uygunsuz vaziyetlerin figüranı ol,
esas kızın yerine!
Esas oğlanı ben oynayayım...
Öp beni Seleni!

Ben kökü kurumuş,
meyveleri dökülmüş,
yakılmayı bekleyen
bir ahlât ağacıyım...
Islak bir gece batımıyla yıkandım da geldim,
ağaçları barıştıralım mayhoş şarkı cıvıltılarıyla.
Bu gece batımında da, cansız dudaklar
Dünyanın en şaşaalı imgelerinde ötüşsün.
Sen de bir beyaz güvercin ol,
dallarımda konuk ol... barışım ol...
/gerçi,/
beyaz bir güvercinin kanatlarında,
aşka tutsaklıktan arta kalmış zincirleri kıramayız...
Sen benim barış elçim ol,
dudaklarımdaki gülücüğüm ol Seleni...!

İnsan ölümü bile bile doğuyor,
ve arkasından ağlamayacakları,
hatta gülecekleri bile bile ölüyor.
ve Seleni, yaşamak - volkan kraterinde cüruf gibi
kaynamakta- öyle kızgın, öyle kızıl, öyle isli...
Bunu bilmek acıtıyor...

Sen benim son öpücüğümsün...