Seleni’ye Mektup-1... Şiiri - Kemal Yavuz

I.
Bu aralar havalar iyice ısındı Seleni.
Her şeyin/her kesin yüzü gülmekte.
Mevsim Gülbahar,
Renkleri azat ediyor güllerin yapraklarından
/Büyük kandırmaca! /
Güllerin ömrü kaç gün şunun şurasında?
İnsan hayatı bir gülün ömrüne sığar mı?

Öleceksem en kısa zamanda,
Ölüm öpücüğümü sen ver isterdim
/Seleni! /
Göz bebeklerinde değil,
dudaklarında ölmek isterdim...

Bıktım usandım artık,
göz yaşı bulutlarının altında durmaktan,
ya beni götür buradan,
ya da onları götür oradan...
Ya da ölelim hep beraber!

Ölmek aptallık/tır/
/mı? /
Kim bilebilir?
Belki aptalca bir paradoks
Belki de ölmek ölümsüzlüğün bizatihi kendisi...
Evet, kim bilebilir?

II.
Ne kadar da sessiz ölünüyormuş...
Ben ölürken hiç kimse duymadı Seleni,
Hiç kimse...! /Oysa ben ölürsem
Dünya yok olacak sanırdım.
Ne aptalca bir kibir!
Dünya sadece ölen için yok oluyormuş meğer...

Yüreğimde sana dair her şeyim,
ellerimde her şeyimi kapattığım yüreğim,
kefenimin cebinde
vebali ağır günahlarımla öldüm...

Beni, bizimle anlatsınlar Seleni!
Destanımsı vurgular ve duygular ile...

Gül Baharın sonunda,
renksiz kalmış güllerin yası var.
Kahretsin!
Bir karayelle bitiveriyor güllerin saltanatı!
Devasa bir çınar bile,
Yapraklarını zapt edemedikten sonra,
güller ne yapabilir?
/oysa/ Seleni,
Yüreğimdeki heyecan
hiç istememişti yaşlanmayı,
yaşlı bedenim eneze direnciyle,
direnemedi...
Sular bir sana ışıldar, bir de aynalara;
Aynalar, bir sana bakar, bir de ışığa...
Işık kavuşmanın göz aydınlığı,
Ölümse aynalardaki görüntü yitimi...
her ölümü leylekler götürür, Seleni,
henüz doğmuş bir bebekle takaza etmeye...