Sele Götürür (Eşime...)

Ağlama gözyaşın sele götürür
Ne varsa bildiğim vicdâna dâir
Kağıdın üstünde sevdân oturur
Ey tek bir şiirden vazgeçen şâir

Sensizlik Ebrehe ve sen Ebabil
Gel gör ki bu savaş ne uzun sürdü
Hatırâlar Nemrut, hasretin Kâbil
Senden ırak geçen ömrü öldürdü

İlk defâ titredi duâda elim
Kablenâ demekten dilim kurudu
Çözüldü dizlerim, büküldü belim
Kalbim bir buzdağı gibi eridi

İsminde bir gizem aradım durdum
Ne ebced bıraktım ne de tek rakam
Gözümü azlettim, yollara vurdum
Hayal-i vuslatı nasıl bırakam

Semâya yükselsem oradan baksam
Görür mü gözlerim seni âşikâr
nehirde bir gazel olsam da aksam
Varır mıyım sana, eder miyim kâr

Akıldan yoksunum, gönülden yoksun
Hepsini kuru bir rafa kaldırdım
Herşey var elimde bir tek sen yoksun
Hâlimle Mecnûn'u bile güldürdüm

Özgürsün belki de orada bensiz
Seviyorum diye buğzetme sakın
Öyle bir aptalım, öyle bir densiz
Yolumu bulamam olmasam yakın

Bak bana gözlerim ummana daldı
Kör olsam ne yazar, göremedikçe
Ayhan'ım sözlerim imâda kaldı
Yârimin gönlüne varamadıkça

(İstanbul - 07,07,09)