Selçuk Düzenli Şiirleri - Şair Selçuk Dü ...

Adımlarken bu şehrin sensiz ve karanlık sokaklarını
mecalsiz kaldım bırakıp gittiğin köşede.
ne zamandır gölgemde konuşmuyor benimle yokluğunda.
şimdi yokluğunu düşünmek ölümdür bana.
tek sırdaşım geceler olmuş.
bütün aynalar yüzüme küs.

Yeniledikçe zaman kendini,değiştikçe mevsimler sırasıyla her yeni zamanda
ve değiştikçe bu kent kendi içinde zamanla,bir ben değişmiyorum neden?
Neden herkes gibi yeni bir güne yeni bir benle başlayamıyorum bende...neden?
Zaman bütün nedenlerini alırken her yeni zamanda
bu kentin üstünden neden ben hep eski zamanlarda kalıyorum?
Neydi zaman? ...kötü mü?

Hangi açıdan bakılınca hesaplanabilirki iç acıların toplamı? ..
Kaç gecenin sabahına sarı bir hüzünle açarsın gözlerini? ..

Sen bilmezsin yâr..
Daha böyle kaç cevapsız sorular dolanır aklımın dip köşelerinde..
Her gece seni unutmalara yattıkça,

Hiç kimseye değil, sen’e bu yazılan/lar..
Kendimce sen’in yokluğuna ve yokoluşuma (h) içlenmelerim..

Yoksun..
Gözlerimde ararken yüzünü hüznünü buldum yüzümde..
Bir kere sürseydim yüzümü yüzüne feryadım ahıma karışmazdı içimde..

Kelime oyunlarının içinde yaşarken bir hayatı, kırık kalemlerden yazma repliklerde bir figüranız şimdi.

Yazdıkça seni sayfalara intiharlara meyl eder bütün kelimeler...harf harf uçurumlara düşerken adımlarım, hiçbir kahraman tutmaz beni bu masalda..özlediğim kadar ölürsün özümde..gecenin en zifirisinde yusufi acılar kadar batsanda soluma,seni beklemeler durağında tükendi yorgun bekleyişler.

ve gittin...gel(e) medin..
Adını çivilemişken aklıma ben,adımlarını durduramadın duraklarda sen..

Ya Leyl!
Vakit yine gecenin sen karasında
ağıtlar yaktırıyor yirmidokuz harf sensizliğe..
nerdesin leyl!
Seni görme umudu olmazsa şu gecelerin sonundaki her yeni günde
Hiç açasım yok gözlerimi sensizliğe

Uyku tutmaz,
Düş görmez,
Yüz görmez bir gece yarısı

Dilimin s’ustalığında hüzünbaz bir şiirin eşliğinde bu saatte aklıma düştün..
Şimdi;

Sen; makamı hüzzam olan bir şarkının ortasındaki es’sin artık..
Kaldır duraklarını içimden.
Sana yolcu bir ben kalmadı bu bedende.
Sendin kendime anlattığım,kendimi aldattığım,yazdıkça k/andığım…

Ahh yaar!

Yalnızlığın en dibine vurduğum zamanlardı.
Kuru bir sessizlikten başka bir şey değildi hayat..
Akrebin yelkovanı yakalama çabası kadar boştu her şey..
Sükûtu giydirdiğim her gece
Susmaların lehçesinde benden kalan bir ıssızlıktı sadece..
Yok değildin ama,

Varlığınla yoksun olduğun bir gece daha.senli kelimeler dolanıyor dilime.
Bunca suskunluğuma rağmen.Her lafın başı sen,her cümlenin başı senin adın...
...bir gizli özne...

gökyüzündeki yüzüne bakıyorum bana bakıyorsun gözlerin parlıyor kara gözlerin yıldız misali.
Karanlığımı dağıtıyor gözlerinden gelen ışık..puslarımı çözüyor şu kara soğuk gecemin..