Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yar inan ki sensin hayalim düşüm
İster baharın gel istersen kışın
Elinde bir mendil gözümün yaşın
Sildiğinde beni mutlu edersin
Değerli Arkadaşım Yusuf Bey..ne güzel ,ne naif,ne içten.ve ne kadar çıkarsız bir sevdadır bu böyle bir yürek dolusu ,taşmış sonra ...hep mutlu olun ve hep mutlu kılın...nicelerine selam ve sevgilerimle.
Yine gençlik yıllarınıza ait duygu yüklü yürek sesinizi tebrik ediyorum, sevgili üstad..
Tam puanımla..
Saygı ve Selamlarımla..
güzel bir şiir di hocam kutlarım selam ve saygılarımla
özlemini yüreğinde
turnalar yatar gönlünde
hasreti yürek yakıyor
mektubu kalmış elinde ....turnaların yerini alan internetle haberleşmenin selamlaşmanın heyecanını var hesap et üstadım kalemin yüreğin varolsun
Yaşamımız bazen 'keşke ' ve iyi ki'ler arasında gider gelir...... Bu, bir 'keşke' şiir..... Hangimizin keşkeleri yok ki!..... Elimizde olsa değişitirmek istediğimiz şeyler yok ki hayatımızda.....
Yusuf Bey, çok yürekten bir iç döküştü...... Akıcı bir anlatım ve duru bir dil, şiiri daha kolay okutuyor..... Şiirinizi ve sizi kutluyorum..... Saygılarımla.....
Şair sevgiliyle alakalı en küçük şeylerle mutlu olabilmektedir. Çok akıcı bir şiir okudum. Kaleminize sağlık
Yar inan ki sensin hayalim düşüm
İster baharın gel istersen kışın
Elinde bir mendil gözümün yaşın
Sildiğinde beni mutlu edersin
-------Yusuf hocam çok çok harika bir şiiri okudum kutlarım saygılar sunarım .
Yaralı kalbin çareside segilidir...Bütün sevenler silsin o yaşlarını mutluluk olsun hep..Böyle hüzünlü şiirler yakmasın yüreklerii...Çok güzeldi..Yüreğinize sağlık..Saygılar..10p
Keşke sen olsaydın evime gelin
Sensiz bir boşlukta perişan halim
Gönlümü açarak kapının zilin
Çaldığında beni mutlu edersin
Yar inan ki sensin hayalim düşüm
İster baharın gel istersen kışın
Elinde bir mendil gözümün yaşın
Sildiğinde beni mutlu edersin
..
müthiş dizeler..
kutluyorum
namık cem
Bu güzel şiiri yazan kalemi ve onu tutan elleri ve bu dizelerin döküldüğü yüreği tebrik ediyorum sayfana geliyor puanımı veriyorum
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta