Selami Abi Şiiri - İlhan Keskin

Saçı sakalı karışmış bir adam gördüm
Ayaklarında ayakkabılar üstelik bir hayli yırtık
Üstünde ceketi eski ve kirli sanırım emanet besbelli
Elinde kuru ekmek isteksiz katıksız yemekteydi
Gözlerimi alamadım sokuldum bir kenardan
Baktıkça haline bu yabancı gelmedi dedim bir an
Tedirgin bir iki adımla sokuldum biraz daha yanına
Vay be dağ gibi adam değimliydi bu bizim Selami abi
Tanımıştım ben onu bu bizim aslan gibi Selami abi
Mahallenin en ağır abisi üstelik en sevdalısı
Taşlı tarlaya çıkarken mezarlık yanındaydı evleri
Bir evleri vardı babadan kalma tek katlı ve de bahçeli
Eski ahşaptı ahşap kapılı bahçesinde hırçın köpeği
Bütün mahalle bilirdi üstelik muallâyı sevdiğini
Mualla aksine açık saçık şen şakrak alabildiğince cilveli
Tabi ki bizim ağır başlı abimize ters gelirdi bu halleri
Çok kavgalarına denk gelmişimdir kıskançlıktı bahaneleri
En çok ben olurdum yanların da bir ben bilirdim buluştuğu yeri
İşte böyleydi hem kavga ederlerdi hem çok severdi birbirlerini
Derken taşındık bir gün o mahalleden kaybettim Selami abimi
Bayağı zamandır haber alamamıştım kendisi nerdeydi kiminleydi
Üzülmüştüm çekinerek mahcup seslendim merhaba dedim Selami abi
Kaldırıp başını baktı elinde ki ekmeği bıraktı kimsin ki sen dedi
Abi tanımadın mı beni yaramazlık yaptığında arkana saklanan veledi
Önce bir heveslendi sonra kimsin ki tanımadım dedi seni
Sordum halini ahvalini niye böylesin dedim Selami abi
Biraz daha yıkılmıştı hali omuzları bir kez daha aşağı indi
Ve ızdırapla annem öldü muallâ diye biride terk etti beni
Şimdi yoksa hiç biri yaşamak kahır onlar gittiğinden beri
Ah be Selami abi ne yaptın ki böyle bitirdin beni bitirdin beni