Selam Durdum Sana Kâhta’m

Selam durdum Kâhta’m,
Yıl bin dokuz yüz doksan altı,
Yirmi yedi Nisan Cumartesi günü,
Tam öğle vakti,
Feribotla geçtim toprağına,
Havanı yudum yudum,
Özlemle soludum…

Selam durdum Kâhta’m,
Daldaki yeşil yaprağa,
Yıldız saydığım çardağa,
Renk renk açan çiçeklere,
Uçuşan kelebeklere,
Güzelliğine vuruldum,
Mazime savruldum…

Selam durdum Kâhta’m,
Davar güden çocuğa,
Sırtındaki yırtık gocuğa,
Demircinin alın terine,
Duvarcı ustasının ellerine,
Yarınına düşler kurdum,
Dertlerinle yoğruldum…

Selam durdum Kâhta’m,
Karakuş Cendere Nemrut Dağına,
Baraj gölüne üzüm bağına,
Gönül gözü ile baktım etrafa,
El salladım esnafa,
Babamı aradım yaşlı gözlerle,
Dağlandı hasretim közlerle…

Selam durdum Kâhta’m,
Mezarında yatan canlara,
Toprak olmuş civanlara,
Babalara annelere bacılara,
Kardeş olduğum acılara,
Dilimden dualar döküldü,
Takatim kesildi belim büküldü…

Selam durdum Kâhta’m,
Sokaklarında koşturan çocuklara,
Boğmak isterdim oyuncaklara,
Uymadı cebim gönlümün sesine,
Sevgi şefkat sundum hepsine,
Hüzün sardı yüreğimi,
Yer gök duydu dileğimi…

Selam durdum Kâhta’m,
Yıldızına ayına güneşine,
Rastlamadım senin eşine,
Hayranım yiğit dürüst merdine,
Dostluğu bilen ferdine,
Özlemin ocağına kuruldum,
Yeniden sana vuruldum…