Şelâle Şiiri - Mehmet Postallı

Yalçın kayalardan fışkırır suyu
Beyaz bulut gibi çıkar şelâle
Giymiş gelinliği, servidir boyu
Sevdalı sevdalı bakar şelâle

Başına kondurmuş sedeften tacı
Gülücükler saçar, gönül ilacı
Komşusu çam, ardıç, gürgen ağacı
Sevgiliye hasret çeker şelâle

Sisli gecelerle ederken cengi
Köpük köpük olmuş masmavi rengi
Yeşille birleşmiş kurmuş ahengi
Kardan kurdeleyi takar şelâle

İnsanı cezp eder hırçın duruşu
Dinleyeni dinlendirir cümbüşü
Ona eşlik eder kekliği, kuşu
Sevgi tohumunu eker şelâle

Gözlerinden akar sevinç yaşları
Hicabında yere iner başları
Öpe öpe törpülemiş taşları
Yufka yüreğimi yakar şelâle

Var mı tabiatta böyle bir inci
Emsalleri arasında birinci
Yüzünden okunur hüznü, sevinci
Dur, dinle derdini döker şelâle

Kışın alır yağmurunu, karını
Sağırlar işitmez ahu zarını
Anmamak mümkün mü sanatkârını
Haykıra haykıra akar şelâle.