Güneş, yaprakların arasından akarak gözlerine dolmuştu.
Tuzlu bir güneş dökülüyordu gözlerinden.
Yere düşen her damla güneş; kabullenemeyişin çığlığını duyuruyordu etraftakilere.
Eğildi kadın; son bir kez daha hissedebilmek için.
Eğildi bütün güzelliğiyle ve tuttu toprak dolu ellerini yerdeki cansız bedenin.
Cansız?
Yaşamak nefes almak değildi ki…
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta