Sel Yataklarındaki Hercailik

Orada siz vardınız, ama ben yoktum,
Siz farkında değildiniz, ben sizden çoktum..
El ele tutuşmuş uçuyorduk sonsuzlukta
Boş yer kalmamıştı ne kalbimizde
Ne de sonsuz derin boşlukta
Öğrenir gibi olduk sevmeyi bir an
Tutkunun çılgın hızına ulaşınca insan
Ölüm güldürüyordu bizi
Sessizliğe doymuştu derinliğin mavi denizi
Orada siz vardınız, ama ben yoktum…

Zaman karanlıklardan sıyrılıp
Aydınlıklara döndüğü an,
Elleriyle değil, beyniyle dokunuyordu
Neye dokunmak istiyorsa insan…
Suskunluğunda düğümlenmiş hıçkırıklar
Doğruluk limanına azgın denizlerden
Kurtuluşun sunduğu bir avuç mutlu yaşam
Ve gülen gözlerden süzülen iki damla
Sevinç gözyaşını alkışlarken ellerimiz
Orada siz vardınız, ama söyleyin,
Söyleyin Allah aşkına, siz kimsiniz?

Düşünüyorum da, çoktan geçti içtenlik dolu
Eski şarkıları mırıldanma zamanı…
Sözün ve suskunluğun anlamından
Eser kalmadı avuçlarımıza…
Soyut kavramların sulara dökülen gölgeleri
Ve sahillerde dalgaların silip süpürdüğü
Çıplak ayak izlerinden eser kalmamış.
Yaşamak diyorsun ya, yaşamak…
Ah doğruluğu develere yükleyen devşirme düşler
Devekuşlarıyla eşdeğer yumurtlarken
Kurgulanmış parmak izlerindeki bilinmezlerin
Vicdan, şeref, onur ve doğruluk adına,
Nisan yağmurları yıkadı
Süpürdü çöpe doldurdu bizleri
Boz bulanık azgın sel sularında bata çıka
Engin denizlere ulaşma sevdasındaysan sen
Ne sen kalırsın bu sevdadan,
Ne akıl, ne ruh ve ne de beden