Sel Olup Taşar Şiiri - Hakan Baş

Serseri bir rüzgârın esintisine kapıldı yine gönlüm. Şimdi beni alıp hangi çıkmaza savuracak diye bekler oldum sanki. Ne ağırlığınca bedenim mani olur buna, nede dermanı kalmayan ellerim tutar bir dalı sıkıca. Belki diner rüzgârın şiddeti, kendimi kekik kokuları altında bir kayanın dibinde bulurum. Ya da bir ağacın gölgesine yavru bir güvercin gibi koyuverir rüzgâr ana.
Yapraklar dökülüyordu koca gövdemden teker teker. Hepsine salkım saçak savruluyordu üçer beşer. Kimisi bir pabucun altında eziliyor, sesini duyuramıyor, sonra efkârından sararıyordu. Kimisi de üzüntüsünden ağlıyor, o nemli yüzünün solgun damarlarına, pabucun topuğuyla basılmasına, hiç razı gelmiyor ve acısını insanoğlundan çıkarıyordu.
Bu doyumsuz görsel bir şölen olan sonbahar, beni alır ve her seferinde başka iklimlere koyar. Bende mevsim yaz iken yüreğim kan ağlar. Ama sağanak halinde yağan yağmur, bedenimin yüksek rakımlarında yani gözlerimde karla tanışır. Baharda sel olur toprakla buluşur. Irmaklardan, göllere, oradan denizlere akar.
Ve en sonunda sel olur sensizliğim, bendime bile sığmayan gözyaşlarımla dolup taşar…