Seksen Günde Devrialem Şiiri - Ayşe Uçar

kırıldı ayna
sonra savruldu yansımalar yere
bir buluta bir rüzgâra tutundu hisler
zamansa hiçbir şey görmemiş gibi
umursamadı

ağlıyordu cam güzeli
perdeler iplemiyordu rüzgârı ve tozu
sahne hazırdı şimdi sıralı bir zamanı oynatma vaktiydi
kahkaha atan gölgeler ve gün ışığı sarmaş dolaş
ağzı kitli seslerse otlaklanıyordu
parlak güneşi

haykırıyordu
çığlık çığlığa sessizlik
soğuk kahve tadında tatsız sevimsiz
bahçe de kuşlar cumartesini şakırken
ağzı örülü duvarın uykusu kaçmak üzere
annemse içime eğilen söğüdün saçlarını keserken
kedim -anne! anne! diye kimi çağırıyor
sormadım hiç

zihnim çıldırdı
çıldırdı zihnim sonunda
çay kenarında kahvaltı yapıyor
saatinse karnı guru gurul koptu zembereği
tepetakla yuvarlanıyor zaman- tik taklar ordusu karanfilin peşinde
karanfilse koştukça koşuyor
-koşma koşma desemde
nafile

.......

uçurumda
üç beş karınca su taşıyor ağzımın kenarına
baygın başımda leyli bulutlar dönme dolap çevirirken
uzakta -salvador dali uyanmış dağlara fırça sektiriyor
eyvah! çizdiği nehre annem düştü
su bulandı fesleğenler
küstü

karanfil ve ben
gözümüz kapalı yağmur ormanlarına kaçtık
dev ağaçlar heybetli mantarların gölgesinde
zamansa kavramını yitirdi

uyudu her şey
her şey uyudu

"seksen günde devriâlem" yapacaktık olmadı
baş aşağı yuvarlandıkça yuvarlandık
ellerimi bırak!
bırak ellerimi
karanfil

açma!
gözlerini açma
algoritmam bozuldu saçımdan tut! tut saçımdan karanfil
rüyanın ipi koptu

13042024
14:43