Sekizinci Kıta Şiiri - Vahide Kalkan

Ben burada kitap okudukça hayal kurdukça hikayeler ve şiirler yazdıkça sekizinci kıta da bir ağaç yeşeriyor.
Bir çiçek açıyor kurumuş bir dere canlanıyor.
Bir kuş ötüyor.
Anka kuşu küllerinden doğuyor adeta.
Biliyorum ruhumun derinlerinde fırtınanın dalgasıyla parça parça kumsala atılmış deniz mahsulleri gibi ince büyük anılar var.
Ve biliyorum bir kelime sabahleyin doğan bir umut, insanları neşeli kılmaya yeterliydi.
Varlığın gizemli karanlığında bir ışık yakaladım gibi.
Ya da insanın kendi olduğunu ispat etmesi için mahkemeye mi gitmesi gerekliydi?
Belki de asıl kelime buydu.
En iyi yüreğiyle görebilir insan gözler asıl görmesi gerekeni göremez.
Ve biliyorum.
Yaşamı anlayanlara sayılar bir şey ifade etmez k