Sekizi Dört Geçe Şiiri - Ahmet Çapa

Saat sekizi dört geçe,
Boşaldı zembereği zamanın.
Aylarca çınladı kulaklarımda uzaklaşan ayak seslerin,
Ve kuytularda cıvıldaşan tik takları giydirdim beynime.
Çıkarıp kolumdan duvarlara vurup parçalasam,
Sustursam kolumdaki şu zalim sesi,
O yine kendi bildiğini okuyacaktı.
Saat sekizi dört geçe,
Bütün saatler ayrılıkları çalacaktı.

Yaşananların üstüne çekilir gibi,
Vagona girdiğinde çekildi perdeler,
Tren düdükleri ve kompartımanlar,
Rayların üstünden cayırtıyla gittiler.

Hiç bir istasyon böyle gidiş görmedi,
Ve hiç bir trenin böyle yolcusu olmadı,
Raylara düşen gölgeler gibi,
Garların koynunda bir adam kaldı.

Ellerim yüzümdeydi istasyon gibi,
Kimse saati sormasın sakın çıldırabilirim,
Bütün garlarda saatin sekizi dört geçtiğini,
İğneli bir acıyla öğrendiğimi nasıl unutabilirim.

Giderken ardında bıraktığın gölgeler,
Yavaş yavaş mezara indirilen bir tabut gibi
kaybolunca rayların kuytularında,
İşte o an Eyvah diye haykırdım,
Irmağın içine devrilmiş bir ağaç gibi,
Ben gözyaşlarımı hep içimde sakladım.

Güzel yüzlerin ardından dönüpte bakar gibi,
Senin gidişinin ardından baktım,
Bu evde hiç bir kapı böyle kapanmadı,
Açacakmışsın gibi kapının kollarına baktım.
Bütün kapılarda saatin sekizi dört geçtiğini,
Açılmayan kapının, kollarından anladım.

Raflarda tozlanan kitaplar gibi,
Karşı gelemedik işte zamanın akışına,
Karlı bir istasyonda bitti bu yaşam,
Bir kuş gibi üşüdüm titredim o son akşamda.

Zaman artık yokluğunun istikametinde gider,
Saniyelere bölünmüş askerleri ise pervasızca güler,
Sefer sayısı hiç önemli değilki trenin,
O trende benim hayallerim gider.

Unutma, bir gün bir rüzgâr çalarsa kapını,
Hemen aç içinde rayların çığlıkları var,
Söylediğim şarkılarıda yazdım sana,
İçinde biraz istasyon, birazda gar var.

Giderken dökülmedi dudaklarından heceler,
Bütün kulelerde saat sekizi dört geçer,
Sen gölgeni bile alıp gittinde ama,
Dertlerin kervanı gelir, gönlümün hanında geceler.

(Mayıs 2004 İST.)