Sekiz Onbeş Vapuru Şiiri - Ergün Yıldırım

Bu sabah her zamankinde daha farklıydı
Ne sabah kalkıp giyinmek nede minübüse binip
Sekiz onbeş vapuruna yetişmek istiyordum
İskeleye geldiğimde saat sekiz ondu
Fark etmezdi artık sekiz yada sekizbuçuk
Herzaman ki gibi yine vapurun arka tarafındaydım
Bir umutla girdim içeri yinede degişmedi
ve ben yalnızdım artık
denizi seyretmeye başladın
Haydarpaşa, Harem sahili ve Kız kulesi
arkamda birden kahkalar atıldı
bir umutla döndüm ama malesef
yoklardı onlar, tekrar denize bakıp
Martıları ve balıkçıları seyrettim
üşüyüp içeriye girdim sanki
herkes susuyordu yüzler asık bir şekildeydi
sordum nedendir diye
anladım ki onlar gerçekten yoklardı
İbo, Selen, Ayşe ve Apo
vapur iskeleye yanaştı
Karaköye gelmiştik ne cabuk
en son biz inerdik bu sefer öyle olmadı
birden daldım kalabalığın arasına
arkama bile bakmadan
onlar gerçekten yoklardı
İbo, Selen, Ayşe ve Apo
Bu sefer sekiz on beş vapuryda böyle geçti