Sekiz Onbeş Vapuru Şiiri - Dursun Palut

Ne okuduğunu bilmem
Ne yazdığını da.
Hem okur, hem yazardı
08:15 vapurunda
Terasta, hep aynı yerde
Ve ben hep Onu seyrederdim.

Sarıydı saçları. buğday sarısı
Düz ve uzundu, beline kadar.
Bir keresinde de gözlerini gördüm
Alabildiğine deniz,
alabildiğine gökyüzü.

Minicik elleri vardı,
Bakımlı tırnakları, gül kurusu ojeli.
Sayfaları çevirdikçe içim giderdi,
hele kalem tutuşu...

Sonra bir gün gelmedi.
Ertesi gün de,
Sonraki gün de,
Sonraki hafta,
Sonraki ay,
Aylar...

Ben hâlâ 08:15 vapurundayım.
Her yer alabildiğine deniz,
Alabildiğine gökyüzü...