Sekiz...dokuz Şiiri - Süha Cankurtaran

Yüksek dozda hasretten ölürsek bizi narkotik arar,
Oysa ben bizi organize suçlar arasın istiyorum.
Seninle, olmadı gözlerinle, olmadı ellerinle organize olurken suçüstü basıldığım sokakta
Ellerimi arkadan kelepçelerken bir polis
Ben E tipi bir ceza evinde F tipi acılar çekiyorum...
Düşünce suçundan içeri girmek,
Düşünce bir daha kalkamamak da var biliyorum
Ve düşün icabı göz bebeklerinin Medrese-i Yusufiye’sinden mezun olamamak...
Ben aslında bunların hepsini seviyorum...

Günleri saya saya sayıları öğrenmekte zihnim,
Ondan geriye sayıp, dokuzda içimi çekip sekizde ölmek vardı şimdi
Oysa ömrümün Nuh tufanında herkes yanına en sevdiğini alırken
Ben sadece sekizi ve dokuzu almıştım.
Bilirsin sekiz ve dokuz arasında ben diyeyim bir karış,
Sen de kimse karışmasın bir mesafe vardır
Ve bunu yok sayabilir tüm şiirbaz kentler
Vasiyetleridir: Kimse ağlamasın arkalarından
Diğer tüm sayılar onuncu dünya savaşında son kez öldüler...
O kadar dünya savaşı ne ara çıktı sorsan hiçbir rasyonel sayı bunu bilmez
Bu şiir hangi sayıda biter bilmem ama
İtirafımdır: Her şair bilir ki yazılan mısra bir daha asla geri gelmez...

Kağıda yazılan ilk harfle başlar savaş
Harfler ağır yaralı, kelimelerin ağzı burnu kan içindedir,
Şiirin en ateşli yerinde bir cümle yardım beklemektedir.
Allah’ım! Lütfen hiç bitmeyecek bir şiir için son bir şiirsizlik olsun,
Bir anons duyulur gecenin terkisinde:
''Herkes silahlarını yere, şiirlerini başının üstüne koysun! ''
Şiirini indireni vurun emri veriliyor yeniyetme bir subay tarafından, aldırma!
Bu gece her şair kendi şiiriyle kendini onikiden vursun..