Şeker Kuyusu Şiiri - Nazif Tutkun

olağanüstü güçler olağandır aslında
ben görünmezdim çocukken
bir tek şeker kuyusu fark etti beni
kaldırdı yüzümdeki utangaç perdeyi
ve fısıldadı kulağıma
bakışlarımın hep çocuk kalması gerektiğini

öğütler kaybedinceye kadar geçersizdir
neyin geçerli olduğunu babamdan öğrendim
yüzlerde maske olduğunu ise annemden
biliyorum sözcükler ile çökertmeliyim saflığımı
ve bir kalem darbesiyle itekleyeceğim insanları
şeker kuyusu kalem yerine küfür kullandı
fısıltıları dinlemedim hiç

sokakların krallığına ben de inanıyorum öğretmenim
suçsuz bir gülüş atıyorum ışıksız sokaklara
merak etme gölgelerden yoksun değil
bu gece sözcüklere sıkı sarılıp uyuyacağım
baş ucumda çocukluğumu bıraktığım kareli kağıt

henüz bitmiş bir kalemim yok
bir kareli kağıt daha alıp
bırakacağım şeker kuyusu anılarını